ایا شفاعت تشویق به گناه نمی باشد؟                                                                                               شفاعت نه تشویق به گناه است و نه چراغ سبز براى معاصى، نه عامل عقب افتادگى و نه چیزى شبیه پارتى بازى در جامعه هاى دنیاى امروز، بلکه یک مسأله مهم تربیتى است که ازجهات گوناگون آثار مثبت و سازنده دارد، از جمله:

الف: ایجاد امید و مبارزه با روح یأس ـ بسیار مى شود که غلبه هواى نفس سبب ارتکاب گناهان مهمى مى شود و به دنبال آن روح یأس بر کسانى که مرتکب آن گناهان شده اند غلبه مى کند، و این یأس آنها را به آلودگى بیشتر، وغوطهور شدن در گناهان سوق مى دهد، زیرا آنها فکر مى کنند آب از سرشان گذشته، بنابراین چه یک قامت چه صد قامت!.

ولى امید به شفاعت اولیاء الله به آنها نوید مى دهد که اگر همین جا متوقف شوند، و خود را اصلاح کنند، ممکن است گذشته آنها از طریق شفاعت نیکان و پاکان جبران گردد، بنابراین امید شفاعت به متوقف شدن گناه و بازگشت به سوى صلاح و تقوى کمک مى کند.

ب: ایجاد رابطه اى معنوى با اولیاءالله ـ با توجه به آنچه در تفسیر مفهوم شفاعت در بالا گفته شد گرفتن این نتیجه آسان است که شفاعت منوط به وجود نوعى رابطه در میان «شفیع» و «شفاعت شونده» است، رابطه اى معنوى از نظر ایمان، و بعضى از صفات فاضله ـ و انجام حسنات.

مسلماً کسى که امید به شفاعت دارد سعى مى کند به نوعى این رابطه را برقرار سازد، و کارى که موجب رضاى آنها است انجام دهد، پلهاى پشت سر را خراب نکند، پیوندهاى محبت و دوستى را تا به آخر نگسلد.

مجموعه این امور عامل مؤثرى براى تربیت او خواهد بود، و سبب مى شود که تدریجاً از صف آلودگان درآید، یا لااقل در کنار پاره اى از آلودگیها به اعمال نیک روى آورد، و از سقوط بیشتر در دامان شیطان رهائى یابد.

ج : تحصیل شرائط شفاعت ـ در آیات قرآن شرائط مختلفى درباره شفاعت ذکر شده که از همه مهمتر اذن و اجازه پروردگار بود، مسلّماً کسى که امید و انتظار شفاعت دارد، باید این اذن و اجازه را به نحوى فراهم سازد، یعنى کارى انجام دهد که محبوب و مطلوب خدا است.

در بعضى از آیات آمده است که در قیامت شفاعت تنها براى کسانى مفید خواهد بود که خداوند رحمان اجازه براى شفاعت او داده و از گفتار او راضى است (طه 109).

در آیه 28 انبیاء آمده است تنها کسانى مشمول بخشودگى از طریق شفاعت مى شدند که به مقام ارتضاء (خشنودى خدا) برسند، و طبق آیه 87 مریم داراى عهد الهى هستند، و چنانکه گفتیم همه این مقامات در سایه ایمان به خدا و دادگاه عدل او و اعتراف به حسنات و سیئات (نیکى اعمال نیک و بدى اعمال بد) و گواهى به صحت تمام مقرراتى که از سوى خدا نازل شده است پیدا مى شود.

بعلاوه در بعضى از آیات آمده است که شفاعت شامل ظالمان نمى شود، به این ترتیب امیدواران شفاعت باید از صف ظالمان (ظلم به هر معنى که تفسیر شود) خارج گردند.

مجموعه این جهات سبب مى شود که امیدواران شفاعت در اعمال گذشته خویش تجدید نظر کنند و نسبت به آینده تصمیمهاى بهترى بگیرند، این خود نیز یک نقطه مثبت و عامل مؤثر تربیت است. مولاى متقیان امیرالمؤمنین علی(علیه السلام)می فرماید: لاشَفیعَ اَنْجَحُ مِنَ التَّوْبَةِ: «شفاعت کننده اى موفقتر از توبه نیست»(نهج البلاغه کلمات قصار کلمه 371.)